Aklım,başıma gel artık.

Ben küçükken,çok küçükken anneannemlerin evinde pencereden,yolunu kaybetmiş bir kuş girivermişti odaya.Birdenbire kendini kapalı bir yerde buluveren kuş,yeniden dışarı çıkabilmek için nereye gittiğini bilmeden odanın içinde çılgınca oraya buraya uçup durmuştu.O kadar şiddetle uçarak çıkış yolunu bulmaya çalışıyordu ki kimse ona yardım edemiyordu.Hala açık olan pencereyi bir türlü göremedikçe o küçük vücudu kocaman seslerle duvarlara çarpıp duruyordu.O kocaman sesler küçücük çocukluğumda bana dehşet verici gelmişti.

Bazen ben de kendimi o kuş gibi hissediyorum.Alışkanlıklar,tembellikler,nefisperestlik ve adını koyamadığım duvarlar arasında sıkışıp kalmış,açık olan pencereyi gördüğü halde ruhunu özgürleştirecek o pencereden dışarı çıkmayı başaramayıp canını acıta acıta duvarlara çarpıp duran bir kuş gibi.Kendime şaşakalma halindeyim.Duvarları biliyorum,o yegane pencereyi biliyorum ama kurtulmayı beceremiyorum.Bazen kesin kararlar alıyorum,doğru istikamette gitmek için kendime sözler veriyorum.Ama bir dem sonra eften püften bir sebepten aksatmaya başlıyorum.Böyle yapa yapa kendi sözüme güvenim de kalmadı içimde.Derdim sadece kendimle.Bir ben var ki bende hiç beni dinlemiyor.

Bir zamanlar hadis olarak öğrendiğim ama açıkçası sahihliğini araştırmadığım bir söz var: "Yarın diyen yanıldı." İşte ben bu sözün doğruluğunun apaçık bir kanıtıyım.Ve bu girdaptan çıkamadıkça çok canım acıyor.

Anneannemlerin evindeki kuş nasıl çıkmıştı hatırlamıyorum.Kendiliğinden doğru yolu bularak mı,duvarlara çarpa çarpa can vererek mi bilmiyorum.Bildiğim tek şey ruhumu rahatlatacak pencerenin sonsuz bir rahmetle asla kapanmayacağı.Ama ben ne zaman ve nasıl ona doğru yönelirim,kendimden şüpheliyim artık.Umarım iş işten geçtikten sonra aklım başıma gelmez.