Bebekliğinde nasılsa hala öyle, kendiliğinden uyumak diye bir şey yok Deniz için. Bebekken sallamalarla ancak ulaşabiliyorduk nirvanaya, şimdiyse çeşitli ve kati suretle atlanmaz ritüellerimiz var. Kitap, süt, saç okşama, sırt sıvazlama vesaire.
Dün gece 9 yıllık Deniz'li hayatımızın bir ilkini yaşadık. Uyuyalım mı dedi bana önce. Ki bu bir ilk değil belki ama kendinin ağzından o kadar ender duyulan bir cümleydi ki, sırf bu cümle için bile dün gece hatırlanmaya değerdi. Bu talebi hiç kaçırır mıyım, tabii dedim, hemen uyuyalım. Sen odana git, pijamalarını giy, ben sütünü hazırlayıp geliyorum. Ben sütü hazırlayıp geldiğimde üzerini çıkarmış ama pijamayı giymeye fırsat bile bulamadan uyuyakalmıştı. İnanamadım önce, şöyle bir etrafında dolandım, yok uyuyor, burnu tıkanık, o yüzden horluyor hatta. Odasından çıktım, yavaş yavaş sütü mutfağa bırakmaya gidiyorum ama her an bir "annneeee" sesi duymaya da hazırım, bekliyorum. O da olmadı. Uyumuş yani. Cidden.
Evet evet biliyorum, insanlık için çok çok uyduruk ama bizim ev için gayet mühim bir anı bu da.
oyy..canım ya..bizde de uyku öncesi ritüelleri olan bir pisicik olduğu için seni öyle iyi anlıyorum ki:))
YanıtlaSil:))) Pisicik ha, çok güldüm :))
SilHadi bakalım, inşallah devam eder : )
YanıtlaSilHiç sanmıyorum, bir daha kolay kolay tongaya düşmez bence :)
Sildaim olsun inş..:)
YanıtlaSilAmiiin :))
Sil