Dün iftarda içtiğim ilk yudum suda mutluluktan ağladım.Onun,bu kadar güzel,bu kadar aziz,bu kadar şükredilesi bir nimet olduğunu anlamam için 33 yıl geçmesi gerekmiş.Sanırım oruç bu demekmiş.Her gün,her an,her yerde karşımıza çıkıveren sayısız hediyeleri görüp farkedebilmekmiş.
16 Ağustos 2010 Pazartesi
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
LinkWithin
ne güzel yazmışsın.
YanıtlaSilgün içinde bardak bardak içerken hiç değerini bilmiyoruz,ama oruçluyken nasılda muhtaç oluyoruz bir yudum suya.
oruç tutmanın bir amacıda bu değilmi,nefse hakim olup hediyelere şükredebilmek.
sevgiler...
Sıcak falan ama ben yine de işte bu sebeplerden seviyorum Ramazan'ı be Ayşegülcüm :)
YanıtlaSilben de ağlamıştım biliyor musun,okuyunca kendimi çok normal hissettim:)
YanıtlaSil