ANNEME

Deniz günlerdir malum ayak problemiyle okula gidemiyor ya,sıkıntıdan patladı.Evdeki hiç bir oyun kesmez oldu.Önceki gün ben okula giderken biraz değişiklik olsun diye onu da anneannesine götürdüm.Akşama kadar ne oyunlar oynamışlar,ne eğlenmişler.Tabii bütüün öğleden sonrasını kendiyle oyuna vakfetmiş birini bulunca bizim oğlan mest olmuş.Bu da o günün ürünlerinden,ben çok sevdim:

Bu da sonunda oynamaktan yorgun düşmüş ve televizyona dalmış Deniz:

Her hafta Çarşamba günleri okulda bir kişi yemek getiriyor.Bu hafta da sıra bendeydi.Daha doğrusu 3 haftadır sıra bende de,bazı sebeplerle hep erteleniyordu.Yani ben haftalardır yemek yapma stresi altındaydım.Tabii bu benim ilk yemek yapışım olmayacak ama her zaman 2 kişilik yemek yapan ben 30 kişiye yetecek kadar yapabilir miyim,miktarı tuttursam da lezzeti tutturabilir miyim türü endişeler içindeydim.Sağolsun annem hızır gibi yetişti.Dün o soğukta kalktı bize geldi,saatlerce bir yandan kuzucuğa dil döktü,bir yandan çalıştı.O olmasa bu işin altından nasıl kalkardım,nasıl yetiştirirdim bilmiyorum.Menümüz de gayet güzeldi, kısır,salata,ayran,turşu,tatlı.Daha ne olsun!Oh çok şükür bu iş bitti..

Canım annem benim,geçirdiği hastalıktan sonra benim ona hizmet etmem gerekirken,o hala benim arkamı topluyor.Bir gün çocuğuma bakıyor,bir gün yemeğimi yapıyor.Her zaman beni düşündüğünü,bana destek olduğunu biliyorum.Sana nasıl teşekkür edebilirim ki,ne desem az.

İYİ Kİ VARSIN ANNECİĞİM,İYİ Kİ HAYATIMDASIN.