Hiç keyfim yok.
İçim sıkılıyor.
Sebebi de yok.
Yani bir sorun falan ne bileyim,hiç bir şey yok.
Ama mutsuzum işte.
Halbuki şunu okuduğumda kendi hayatımın nasıl yolunda olduğunu ve ne çok şükretmem gerektiğini düşünmemiş miydim?
Olmuyor işte.
Aman hasta olma ha oğlum deyince Deniz'in "hastalığımı nasıl yöneteyim ki" diye sorduğu gibi duygularımı nasıl yöneteyim ki.
Hissedilince hissediliyor işte.
Kendime kızgınım son günlerde.
Onca karara rağmen istediklerimi hayata geçiremiyorum.
İstemediklerimi de yapmaktan vazgeçmiyorum.
Uyuşukluktan,tembellikten,amaçsızlıktan.
Uyuzlaştıkça olmak istediğim insandan daha çok uzaklaşıyorum.
Uzaklaştıkça da daha uyuzlaşıyorum.
Kısır döngü.
Ruh halimin ana sebebi bu değil belki de.
Sadece düşünüp de bulabildiğim bu.
Hasta gibiyim bir de.
Ama emin değilim.
Hasta olduğum için mi keyifsizim.
Keyifsiz olduğum için mi hasta gibi hissediyorum.
Ay ben kendimden sıkıldım,başkası bana nasıl dayansın.
Son olarak bir de kimse beni sevmiyor gibi geliyor.
Bir kaç gündür.
Niye?
Bilmem.
Yokluyor işte bunlar arada.
Bir kaç güne geçer.
Umarım.
En son bir de şu var:
"verecek sonsuz sevgisi olduğu halde ondan sevgi talep eden kimse yoktu" Elif Şafak-AŞK-s.59
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder