Kaz Dağları

Tatilimizin dördüncü gününde Kaz Dağları'na,mitolojik ismiyle İda Dağları'na çıktık.Asfaltsız hatta bir noktadan sonra yolsuz bir tırmanıştı.Tam 1000 metre.Jeeplerle,sallana hoplaya,olmayan camlardan içeri dolan ağaç dallarından sakına sakına.

Ama ne yalan söylemeli,her şeye değdi.Her yer nasıl yeşil,havada nasıl keskin bir çam kokusu anlatılmaz.

İzinle çıkılabilen,yerde en ufak bir çöp görülemeyen -kıyıp da atan olsa bile gönüllüler tek tek topluyormuş-,sigara içmenin yasak olmasa da hiç hoş karşılanmadığı,neredeyse bakir bir orman.

Çıkabileceğimiz en tepe noktaya vardığımızda orada bizi küçücük bir işletme bekliyordu.Burayı kışları Fransa'da yaşayan bir şair,yazar işletiyormuş.Yaz boyu Kaz Dağları'nda yaşayıp,ordaki muhteşem güzellikleri fotoğraflayıp,kışın Fransa'da bu fotoğrafları tuvale döküyormuş.İşte ormanı adım adım dolaşıp çöpleri toplayan gönüllülerden birisi de o.

Burada enfes bir yemek yedikten sonra -orman havası da fazla mı acıktırıyor ne- yakındaki doğal göletleri keşfe çıktık.

Kocaman kayaların,ağaçların gölgesine gizlenmiş buz gibi sulara girmeye bir tek Bülent cesaret etti,bizse sadece ayaklarımızı sokmakla yetindik.Yalnız ayağını 2-3 dakikadan fazla suda tutabilene aşkolsun.Buz diyorum buz,öyle böyle değil.

Dönüş yolunda Amerikan filmlerindekini aratmayan Şahinderesi Kanyonu'nu dehşetle izledik.

Ağlayan çamı ziyaret ettik.Kaz Dağları'na ismini veren Sarıkız efsanesini,Hasan Boğuldu hikayesini bir masal gibi dinleye dinleye otelimize geldik.