Bir asansör gürültüsünün hatırlattıkları

Sabah..Ezan vakti.Kalkıyorum,namaz kılıyorum,hemencecik geri yatağa giriyorum.Hava soğuk artık malum.İlla da güneş yokken.Güneş giderken kendine ait ne var ne yok çekip götürüyor sanki bu mevsimde.Ama yatağın içi sıcacık.Sarınıyorum yorganıma..

Apartmandaki asansör hareket ediyor.Gecenin sessizliğinde sesi yatak odasına kadar doluyor.Kim,nereye gidiyor ki bu saatte?Namaza,camiiye mi yoksa?Sabah namazına camiiye giden tek tanıdığım dedemdi,bunu ayrımsıyorum birden.Şimdi gidemiyor,yaşlandı..Ben çocukken giderdi.

Anneannemlerin iki katlı,bahçeli bir evi vardı eskiden.Ne ilginçti o evin yapısı.Şimdiki birbirinin kopyası evler gibi değil.Nev-i şahsına münhasır evlerden.Alt katta bir sürü oda vardı,ıvır zıvırla dolu,yaşanmayan.Yukarda bütün odalar bir salona açılıyordu.Dışarda koskocaman bir balkon,burda 'ayaz' deniyor.Tuvalete,banyoya giderken ayazdan geçilirdi.İlginç.Yağmuru var,karı var değil mi?Bir de bahçede iki odalı küçük bir ev daha vardı.Orası da atıl,boş,ıvır zıvırla dolu.Sattılar orayı anneannemler.Bakımı zordu.Şimdi apartmanda yaşıyorlar,yaşlandılar..

Büyük teyzem Adana'da öğretmendi.Okullar tatil olur olmaz çocukları toplar Maraş'a annesine gelirdi.Biz Maraş'ta yaşıyorduk ama onlar gelince biz de hep anneannemlerde olurduk.O zamanlar kocalar kıymetsizmiymiş acaba,adamları bırakıp aylarca keyiflerine baktıklarına göre?Küçük teyzem de olurdu bazen.Önce Ankara'da okumuş,sonra Bursa'da çalışmaya başlamıştı.Tam tersi miydi yoksa?Hatırlayamadım şimdi.Neyse işte o da gelince ekip tamamlanırdı.Gerçi bir de dayım vardı ama o pek gelmezdi.Gelse bile yalnız gelirdi,karısı,çocuğu olmazdı yanında.Kendi dünyamda bu durum beni pek ilgilendirmezdi.Ama büyüklerin konuşmalarından bunun dikkate şayan olduğunu anlamıştım.

O zamanlar gündüzler gayet uzun ve hareketli gelirdi bana.Bu kadar insan üç öğün yemek beklediğine göre en azından,kadınların mutfak koşturması bitmezdi.Kocaman sofralar kurulurdu.Benimle aynı yaşlarda olan kuzenimle ne kadar çok oyun oynar,ne kadar çok kavga ederdik.Oyunların en zevklisi büyüklerin de katıldığı oyunlar olurdu.Özellikle annem diğerlerine göre daha çok oynardı bizimle,komik bir kadındı hem de.Annemin bu hallerini kanıksamış olduğumdan bana etkileyici gelmezdi ama kuzenim mest olurdu.Hatta o dönem annemi kendi annesinden bile çok sevdiğini söyleyerek zavallı teyzeciğimin bayağı bozulmasına sebep olurdu.Evet,evet hatırladım,o zamanlar sevgi listeleri yapardık.Tüm çocuklarının,torunlarının vesikalıklarını toplamış olan anneannem bunları ortaya çıkarır,o an seçilmiş bir kişi de-buna büyükler de dahil- sevme derecesine göre fotoğrafları sıralardı.

Geceleri büyüklerin lafı,sohbeti,kahkahaları hiç bitmezdi.Küçükler dayanamaz uyurdu.Kuzenim dinlemek isterdi ama uyku onun da zayıf noktasıydı ve biraz sonra pes ederdi.Ama ben otururdum,dinlerdim,kendimce ufaktan katılmaya çalışırdım esprilere.Ne önemliydi o zaman söylediğin bir sözün,yaptığın bir esprinin büyüklerce gerçekten beğenilmesi.Büyümeye çalışan ergen,yaşa bilumum kabul edilme uğraşlarını!
Vee nihayet uyku zamanı..O kocaman 'ayaz'a baştan sona yataklar serilirdi.Girilirdi yanyana yanyana pikelerin altına.Evin kedisi Papaz da muhakkak oralarda bir yerlerde olurdu.Hemen uyunmazdı ama yine de.Yatak sohbeti başlardı bu defa.

İşte o gecelerin sabahında görürdüm dedemi,namaza giderken.Sessizce,kimseyi rahatsız etmeden gider gelirdi.Canım benim...Bazen de ben de kalkar namaz kılardım,anlamını pek bilmeden.Şimdi farklı mı ki sanki?

Şimdi dönüp bakıyorum da ne şanslıymışım.Hayatımın bir bölümünü de olsa öyle kişilikli bir evde geçirdiğim için,çocukluğumda yaşadığım yerlerde hep bir kedi olduğu için,sabah karanlığında camiiye giden bir dede silueti hafızamda yer bulduğu için.

İllüstrasyon:Eamo Donnely