Çitlere dolanmış böğürtlen gibi yaşamak . . .

Geçen hafta bir arkadaşın bağ evine davetliydik.

Çevresindeki şatomsu bağ evlerine nisbeten pek mütevazi, küçücük bahçeli, tek katlı küçücük bir evdi.

Ama sanki o haliyle o şatomsu evlerden çok daha sevimli, sıcak, şirindi.

Zaten o yeşil, o gözün alabildiği yerlere kadar uzanan yeşil her şeye değerdi.

Tertemiz, mis gibi bir hava ve en güzeli kuş seslerinden başka hiç bir ses yok. 

Pardon, bir de çevreden geçen koyunların melemeleri var tabii.

Dalından koparıp yediğim erikler, kirazlar sanki manavlardakilerden kat kat lezzetli gibi geldi.

Misal, şu salkım dutun narin güzelliğine hayran olmamak mümkün mü?

Biz verandada oturup çay içerken bir de güzel yağmur yağdı, etrafı mis kokular sardı.

 Huzur öyle bir şeydi sanki.

Etrafta kediler, köpekler, ördekler... Şu fotoğraftakinin adı Şimşek. Mottosu "Beni sevin!"

Hep hayalini kurduğum bir yaşam aslında bu.

Gerçi böyle bir yaşamın hayalini kurmayan var mıdır ki?