Eksik kalan yazı, sonu gelmeyen sözler...

Geçen yazdığım yazıda eksik kalan bir şeyler oldu, her istediğime sahibim, her şeyim var çok şükür derken yarım kaldı sanki. Tamamlamasam o yazıyı olmayacak gibi. Yanlış yazdım ben, her istediğime sahip değilim ve esasında çok da şikayetçiyim. Bana verilen nimetlerden değil ama. Kendimden. Yıllardır, çok uzun yıllardır hep isterim, hep kararlar alırım daha farklı bir insan olmak için. Daha çok şükreden, daha çok ibadet eden, O'nu daha çok anan, daha çok seven, tüm yaşamını, yaşamının her anını O'nun isteğine göre sürdüren biri olmak için kararlar alır, sözler verir, tövbeler ederim. Hiç bir zaman da tutamam sözlerimi. Dünyanın telaşları, güzellikleri, çekiciliği hep ağır basar, hep unutturur bana o tövbelerimi. İşte çok bizarım kendimden bu konuda. Artık kararlar almaya, sözler vermeye kendimden bile utanır oldum. Benim derdim kendimle, kızgınlığım kendime. Bu kadar kendime özel, kendime itiraf etmeye bile utandığım duygularımı buraya yazarken, aslında hissettiklerimin çok azını anlatabiliyorum, farkındayım. Ama diyorum ya, bunları yazmasam, önceki yazı, hayatımın sadece bir yanını kapsıyor olarak kalacaktı.

Sana el açıp yalvarmaya yüzüm kalmasa da Rabbim, Senden en büyük dileğim Sen'in rızandır. Sen'in rızana layık olacak bir kul eyle beni. Nefsimin, şeytanın oyuncağı olmaktan kurtar, doğru yola çevir kalbimi. Yalvarırım.

Konudan bağımsız olarak, dualarımız kabul oldu, dün gece yılın ilk karını gördük. Her insan, bilhassa çocuklar kar yağmaya başlayınca heyecanlanır, bu gayet olağandır. Ama Deniz'in heyecanı gerçekten bambaşkaydı dün gece. Gözlerindeki ışık, sesindeki neşe tarif edilemezdi... Çok şükür.