Son yemek

Geçen yıl işimi bugüne kadar hiç sevmediğim kadar çok sevdim ben.Bunun sebebi,birdenbire kapasitesi zirvede öğrencilerin bizim okula kayıt yaptırmış olmaları veya maaşıma %500 zam yapılmış olması falan değildi tabii ki.Geçen sene okula heyecanla,mutlulukla,koşa koşa gidiyor olmamın sebebi okuldaki canım arkadaşlarımdı.Kafadar derler ya,tam öyleydik biz.Bir bakıştan,bir mimikten diğerinin ne hissettiğini anlayabilen,aynı frekansta yaşayan,birlikte bir şeyler yapmaktan müthiş keyif alan bir kaç kişilik bir gruptuk.Bugün son kez hep beraber dışarı çıktık,yemek yedik,çok güldük,bir türlü lafı bitiremedik.

Son kez,çünkü,arkadaşlardan birinin başka bir ile tayini çıktı,biri doğum iznine ayrıldı,biri ters devreye geçti.Benim devrede kala kala bir kaç yaşlı kadın öğretmen kaldı.Üstüne üstlük okula yeni gelen matematik zümresindekilerden biri,bana sürekli espri olsun diye "gııı" ve "bacım" şeklinde hitap eden bir  kadın öğretmen,diğeri de kadınlarla mecbur kalırsa en fazla bir kaç kelimelik cümleler kuran bir erkek öğretmen.Hmmpffff...

Git gel biter mi bu öğretim yılı acaba?

Haşiye : Fotoğrafta,da Vinci'nin,Louvre Müzesi'nde bulunan ünlü Son Akşam Yemeği tablosu önünde kocamı görüyorsunuz.Yazıyla alakası yok.Başlıkla alakası var :)