HERKES N'APIYOR ACABA?

Yalnız başına oynamaktan pek fazla keyif alan bir çocuk değil Deniz.Kendine bir arkadaş bulamazsa ya anne ya da babayla oynayacak mutlaka.Eskiden kendi oturup boyama falan yapardı.Şimdi her gün okulda yaptıklarından herhalde,evde öyle şeylerle uğraşmak istemiyor.Tabii ayrıca oyun,onun için öyle biraz yapılıp bırakılacak bir şey değil.Uyandığı andan gözlerini tekrar kapattığı ana kadar hayatımda hep eğlence olsun diyor adam.E,ne oluyor o zaman,baba da her gün elinden geldiğince oğluna uzun zamanlar ayırmaya çalışsa da asıl iş anneye düşüyor.

Mesele sadece vakit ayırmakla da bitmiyor.Eğer Deniz'in odasına çekilip tüm konsantrasyonumuzu oyunumuza verip vakit geçirmişsek harika.Ama ailecek bir arada oturalım,hem Deniz'le oynarken hem de sohbet edelim dediysek ne Deniz oyundan zevk alıyor ne de biz sohbetten.İyiymiş,birinci şıkkı seçelim o zaman dersek de kocacanla birbirimizi göremez hale geliyoruz.Zaten akşamdan akşama karşılaşıyoruz nerdeyse.Sabah işe erkenden gittiği için de Deniz uyuyuncaya kadar o da çoktan renkli rüyalara geçiş yapmış oluyor.Aynı evin içinde konuşacak vaktimiz olmuyor bazen.

Yani nerdeyse bir tercih yapmam gerekiyor,evliliğim ve anneliğim arasında...Çok mu abarttım?Ama son zamanlarda bu durum gerçekten aklımı kurcalıyor.Burda doğru çözüm ne olabilir,sınırlar ne olmalı?Mutlaka diğer ailelerde de benzer durumlar vardır,bi çözüm bulabilen var mı acaba?Belki kitaplarda yazıyordur cevabı,biraz araştırsam iyi olacak..

Haşiye:Bir de ikinci bebek deyip duruyorum.Biriyle halimiz böyleyken ikisiyle ne yaparız biz?İyi düşünmeli,iyi düşünmeli...