İnsanın (ki o ben oluyorum) her gün,kah en tatlı uykusundan uyanıp,kah bin türlü telaşının arasında zaman ayırıp namaz kılması,O'nun için bunları yaptığı bir Allah olduğuna kesinlikle inandığı manasına gelmez mi?Varlığından emin olmasa bunca zahmete girer mi?
Peki madem öyle,bu insan,O'nun için her şeyi bırakıp geldiği o seccadenin başında neden O'nun karşısında olduğunu unutur da aklı fikri dünya işleriye dolu olur?O var biliyorsun,sen de tam O'nun huzurundasın.Görüyor,duyuyor,biliyor,adın gibi eminsin.Eh öyleyse yaptığının manası ne o zaman?
Ah,ah....galiba engel atlaya atlaya başarılı olunacak bir kulvar bu,huzura durana kadar engeller,huzurda perdeler..Dua edelim inş.Allah kendisinden mahrum bırakmasın....
YanıtlaSilŞeklen bile kılıyor olmak bu zamanda pek kıymetli bence. İstedikçe mertebeler açılır hem inşaallah.
YanıtlaSilİnşallah nghnca.Böyle düşünmemem gerektiğini biliyorum ama bu günlerde beni pek sevmiyor gibi geliyor.
YanıtlaSilDeli anne,şeklen kılmak bile o kadar çok azim ve gayret istiyor ki herhalde o da kıymetlidir diyorum.Benim derdim kendimle,niye bu kadar çelişkilerle doluyum diye.Sen diyorsun ya annelik demek vicdan azabı demek benim için diye.Ben kendim için o listeyi çok daha fazla uzatabilirim.
YanıtlaSilO çok seviyor,sorun biz seviyor muyuz.....
YanıtlaSilAh nghnca,çok haklısın biliyorum.Zaten tüm sorunu da kendimde arıyorum.Ama insan dünyada aslında çok yalnız,ne var ki bunu her zaman hissedemiyor.Hissettiğinde o kimsesizlerin kimsesine dönüyor yüzünü.Yana yana dua ediyor,af diliyor,yalvarıyor.Sonunda da tüm sabırsızlığıyla bir işaret bekliyor.İşareti göremediğinde de böyle abuk sabuk düşüncelere girmemesi gerektiğini bildiği halde giriyor bazen işte.Bir yol gösterene o kadar ihtiyacım var ki son günlerde...
YanıtlaSil