Özür mektubu

Özür dilerim anneciğim.

Sana sevgiyle ,yumuşacık yaklaşmanın ciddi bir ifadeyle kurallar koymaktan,sert bir sesle konuşmaktan daha etkili olduğunu unuttuğum zamanlar için.

32 yılda hiç bir şeyi dosdoğru yapmayı öğrenemediğim halde senden bunu 5 yılda yapmanı beklediğim sabırsız anlarım için.

"Sen harika bir annesin" sözlerine karşılık hiç de harika falan olmadığım için.

Sen uyurken yanına gelip nefesini dinlerken içimde coşan şefkat dolu duygular her gün okula geç kalıyoruz streslerini yaşarken  yok olup gittiği için.

Kurallardan taviz vermeyeceğim diye senin umutla bakan gözlerine karşılık vermediğim sınavlarımız için.

Sen beni affedersin biliyorum-en azından şu yaşlarında.

Sen değil misin uykunun arasında "Sen olmasan ben ne yapardım" deyip benim günlerce ağzım kulaklarımda gezmeme sebep olan.

Ancak ben kendimi affeder miyim bilmiyorum.

Kimi zaman bu eşsiz,geri dönüşü olmayan anlarımızı böylesine hoyratça harcadığım  için.